Maria Roman Sławiński (ur. 6 września 1931 w Tarnowie, zm. 27 listopada 2014 w Warszawie[3]) – polski sinolog.
W 1951 został wydelegowany przez wydział współpracy zagranicznej UJ na studia w Pekinie. Studiował na Uniwersytecie Tsinghua i Renmin, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pracował od 1955, obronił w 1964 pracę doktorską i przedstawił w 1974 habilitację. W 1976 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1985 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Kierował Zakładem Azji w Centrum Badań Konfucjanizmu Współczesnego Instytutu Kultur Śródziemnomorskich i Orientalnych Polskiej Akademii Nauk. Maria Roman Sławiński był wykładowcą związanym z Uniwersytetem Warszawskim, Uniwersytetem Jagiellońskim oraz Krakowską Szkołą Wyższą im. A. Frycza Modrzewskiego, współtworzył działającą od 1 października 2012 Katedrę Sinologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Specjalizacją prof. Marii Romana Sławińskiego była nowożytna historia Chin oraz etnologia Chin kontynentalnych i Tajwanu. Przedmiotem badań naukowych było zagadnienie współczesnego konfucjanizmu w Azji Wschodniej.
W wolnym czasie zajmował się malarstwem, stworzył ponad sto pięćdziesiąt obrazów tworzonych techniką olejną. Jego prace były prezentowane m.in. na wystawach indywidualnych w Krakowie i Lublinie.
Jego dorobek naukowy obejmuje dwanaście książek oraz ponad sto pięćdziesiąt prac naukowych. Wypromował doktoraty m.in. Lidii Kasarello i Łukasza Gacka.
Jego pierwszą żoną była Irena Sławińska wł. Hu Peifang, pisarka i publicystka. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera AIII kolumbarium-4-34).
* * *
Lidia Kasarello
Wspomnienie o prof. Marii Romanie Sławińskim
(1931 – 2014)
(Roczniki Humanistyczne, 2015)
Wydawało się, że będzie żył wiecznie wbrew prawom fizyczności i czasu. Jakby w nagrodę za swoją łagodność, życzliwość i dobroć dostał od Boga specjalne zwolnienie od dolegliwości, zmęczenia i frustracji. A jednak nie, upomniano się o Niego. (…) Zgasł tak po prostu między jednymi a drugimi zajęciami, między jedną drugą recenzją, spotkaniem ze studentami (…).
Wciąż Go widzę: wysoki, szczupły mężczyzna o szaropłowych włosach i niebieskich oczach, o twarzy ujmującej i jasnej. Wciąż słyszę jego przyciszony, zawsze łagodny i ciepły głos. Nigdy niczego nie żądał, tylko prosił. Uśmiechał się przy tym nieznacznie (…). Był człowiekiem troskliwym, opiekuńczym, godnym zaufania (…), był po prostu Kimś przyzwoitym i wrażliwym na potrzeby innych. Otrzymał talent, pasję, uważność i wielką ciekawość Innego.
Urodził się 6 września w Tarnowie. (…) W 1951 r. został wydelegowany przez wydział współpracy zagranicznej UJ na studia w Pekinie. (…) Studiował na renomowanych uniwersytetach Qinghua i Renmin w Pekinie, gdzie poznał swoją pierwszą żonę Hu Peifang, przyszłą pisarkę i tłumaczkę.(…) Po ukończeniu studiów w 1955 r. dostał pracę w Zakładzie Sinologii UW. Już wtedy myślał o konieczności wprowadzenia najnowszej historii Azji na salony uniwersyteckiej orientalistyki. W 1981 przeniósł się do Polskiej Akademii Nauk, gdzie utworzył zespół sinologiczny w Zakładzie Krajów Pozaeuropejskich PAN. Zakład został rozwiązany w 1992, co dla Romana Sławińskiego, który od 1983 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego oznaczało konieczność przejścia na wcześniejszą emeryturę (…).
Przełom wieków, nawiązanie bliższych stosunków ekonomiczno-kulturalnych i ekonomicznych z Tajwanem zaowocowały ścisłą współpracą z Akademia Sinica i tamtejszym środowiskiem akademickim. (…) Profesor poświęcił się tematyce religii, wierzeń i zwyczajów Tajwanu.(…) Jako ostatni żegnali Profesora studenci lubelskiej sinologii w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (…). Oprócz książek, monografii, artykułów naukowych (dorobek Profesora tworzą) liczne posłowia, wstępy, redakcja naukowe i przekłady z języka chińskiego, z zakresu historii Chin, literatury, ekonomii, etnologii.
Postać Profesora przywołuje myśl o Wang Weiu (699-759), o którym powiada się, że był w Chinach najlepszym malarzem wśród poetów i najlepszym poetą wśród malarzy. Obu łączyła pasja malarska. R.Sławiński malował poddając się odmiennej estetyce, ale on także dzielił czas między dwie dziedziny. (…) W pejzażach można odnaleźć historie dekad Jego życia… czas spędzony na Żuławach, pod Krakowem, w Tatrach, nad Bugiem, w górach Kalifornii, w Wietnamie i na Tajwanie. Fascynowały go żywioły, mgła, góry i woda.
Pamiętam (…) jakiś zimowy dzień w Murzasichlu, gdzie dyskutowaliśmy o znaczeniu narracji dziejów, spotkania z Anną, drugą żoną i wielką miłością Profesora (…), przypadkowe spotkania na dworcu w Krakowie, jego ciepłe rękawiczki na sznurku, rozmowy na przyjęciach dyplomatycznych i ostatnie jesienne spotkanie… ten sam uśmiech (…).
* * *
i Renmin w Pekinie. Po powrocie do Polski, obronił pracę magisterską na Uniwersytecie Warszawskim (1960 r.), a następnie doktorską oraz habilitacyjną (La Société des Piques Rogues et le movement paysan en Chine en 1926-1927, Warszawa 1975). W roku 1985 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Jego zainteresowania naukowe oscylowały wokół historii Chin, zwłaszcza ich dziejów nowożytnych, a także etnologii Chin kontynentalnych i Tajwanu oraz zagadnień współczesnego konfucjanizmu w Azji Wschodniej.
W latach 1955-1981 pracował na Uniwersytecie Warszawskim. Wykładał historię Chin i prowadził zajęcia językowe. Był wicedyrektorem Instytutu Orientalistycznego i prodziekanem Wydziału Neofilologii.
Współpracował również z innymi uniwersytetami. Od 2002 roku wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim (Katedra Bliskiego i Dalekiego Wschodu Instytutu Studiów Regionalnych), był kierownikiem Katedry Dalekiego Wschodu w Krakowskiej Akademii im. A. Frycza Modrzewskiego (od 2004 r.), a także współtwórcą Katedry Sinologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (2012 r.).
Od 1981 roku pracował u Instytucie Kultur Śródziemnomorskich i Orientalnych Polskiej Akademii Nauk, gdzie kierował Zakładem Azji. Był twórcą Centrum Badań nad Konfucjanizmem PAN oraz współtwórcą i redaktorem naczelnym rocznika Acta Asiatica Varsoviensia (1988 r.).
Był światowym autorytetem w dziedzinie współczesnej historii Chin i konfucjanizmu. Jego znajomość języka chińskiego pozwoliła przybliżyć literaturę chińską dzięki jej licznym przekładom. Opublikował około 160 artykułów naukowych i przekładów oraz 13 książek.
W wolnych chwilach zajmował się malarstwem olejnym. Stworzył ok. 200 obrazów wystawianych w kraju i za granicą.
Był członkiem Polskiej Akademii Nauk (Wydział Nauk Społecznych i Komitet Nauk Orientalistycznych) oraz Rady Muzeum Azji i Pacyfiku.
Zmarł 27 listopada 2014 roku w Warszawie.
* * *
Uniwersytet Tsinghua
Data założenia
1911[1]
Państwo
Chiny
Adres
Haidian District, Pekin
Liczba studentów
28 000[2]
Uniwersytet Tsinghua (chiń. upr. 清华大学; chiń. trad. 清華大學; pinyin: Qīnghuá Dàxué; ang. Tsinghua University, THU) – chiński uniwersytet w Pekinie. Uznawany jest za jedną z najlepszych uczelni w kraju. Należy do Ligi C9 skupiającej 9 elitarnych chińskich uniwersytetów. Nie należy go mylić ze znajdującym się na Tajwanie Państwowym Uniwersytetem Tsing Hua.
Historia
Utworzono go w 1911 roku jako Tsinghua College (清華學堂, Qīnghuá Xuétáng) na terenie dawnych posiadłości cesarskich w północnym Pekinie. Początkowo jego przeznaczeniem było przygotowywanie chińskich studentów do wyjazdu na studia do Stanów Zjednoczonych. Pełnoprawnym uniwersytetem stał się w 1925 roku. Po przejęciu władzy w Chinach przez Komunistyczną Partię Chin w 1949 roku duża część kadry naukowej wraz z ówczesnym prezydentem uniwersytetu Mei Yiqi uciekła na Tajwan, gdzie utworzyła dzisiejszy Państwowy Uniwersytet Tsing Hua.
Uważany jest za najlepszą, obok Uniwersytetu Pekińskiego, uczelnię w Chinach i zajmuje wysokie miejsca w światowych rankingach.
47[11]
Absolwenci
Wśród jego absolwentów znajduje się m.in. obecny przewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej Xi Jinping, który w 1979 roku uzyskał dyplom na Wydziale Budownictwa Wodnego. Ze względu na szczególnie dużą liczbę wysokiej rangi polityków Komunistycznej Partii Chin będących absolwentami tej uczelni, wyróżnia się tworzoną przez nich nieformalną frakcję w partii, tzw. klikę Tsinghua
• Xi Jinping – obecny sekretarz generalny KPCh i przewodniczący ChRL
• Hu Jintao – były sekretarz generalny KPCh i przewodniczący ChRL
• Zhu Rongji – były premier ChRL
• Chen Ning Yang – laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1957 roku
• Wu Guanzheng – były członek Stałego Komitetu Biura Politycznego KC KPCh
• Huang Ju – były wicepremier ChRL
• Zhou Xiaochuan – prezes Ludowego Banku Chin
• Shiing-shen Chern – matematyk, laureat nagrody Wolfa w 1984 roku
• Jia Chunwang – były naczelny prokurator ChRL, minister bezpieczeństwa państwowego oraz minister bezpieczeństwa publicznego
• Sun Liren – generał kuomintangowski
• Feng Youlan – filozof i historyk filozofii
• Zhang Yuzhe – astronom
• Fei Xiaotong – socjolog i antropolog
• Yang Jiang – pisarka i tłumaczka
* * *
https://ojs.tnkul.pl/index.php/rh/article/view/6360/6155
http://www.bu.kul.pl/maria-roman-slawinski-1931-2014-sylwetka-i-publikacje,art_60061.html
* * *
https://ojs.tnkul.pl/index.php/rh/article/view/6360/6155
http://www.bu.kul.pl/maria-roman-slawinski-1931-2014-sylwetka-i-publikacje,art_60061.html